Annemarie

Polariteit vind ik zo’n mooi woord. Het betekent de ‘aanwezigheid van twee tegengestelde of contrasterende principes’. Zo ook met mannelijke en vrouwelijke energie (iets dat we allemaal in ons dragen) en het aanvullen van elkaars energie in een liefdesrelatie of vriendschap. 

In de tantra wordt de polariteit verwelkomd als heilig. Deze eeuwenoude Indiase levensfilosofie leert je om vanuit flow in verbinding te zijn met jezelf, de ware natuur van jezelf en de ander eert. Waar mannen en vrouwen – en mensen die zich identificeren met man, vrouw of zich genderneutraal voelen – eerlijke conversaties kunnen hebben over wie ze werkelijk zijn, welke eigenschappen in zichzelf, welke uitdagingen ze op hun pad vinden, vanuit volledige eerlijkheid en openheid hun waarheid spreken. 

Ik leerde om mijn vrouwelijke eigenschappen te zien voor wat ze zijn: soms zacht, vrolijk, lief, maar vaak ook krachtig, passioneel, ongeremd en sensueel. De waardering van deze vrouwelijke eigenschappen is weer in opmars gelukkig. Dat clichébeeld van vrouwen die dramatisch en overgevoelig zijn, mag dat alsjeblieft in de prullenbak? In de polariteit eert de tantra de vrouwelijke eigenschappen die voorheen als ‘te veel’ werden bestempeld. Alles mag er zijn. Dat geldt natuurlijk ook voor de mannelijke energie, de meer stabiele, sterke yang energie.

Om je schaduwkanten als vrouw écht aan te kijken, that takes balls. En hoewel ik geen man ben, heb ik wel de moed van mijn masculine energy nodig om – startend bij de verzachting in mijn vrouwelijke Godinnenenergie –  krachtig te kunnen bouwen aan een nieuw fundament.

Hoe wil jij door het leven gaan? Laat je je leiden door anderen, onder druk zetten door de verwachtingen van je vrienden of familie, of van je interne criticus? Maar bovenal, leef jij je eigen waarheid? Vind jij jezelf nog leuk en waardevol als je ontdaan bent van je trucjes, patronen en conditioneringen? Kun jij anderen zien als spiegel voor jouw proces, in plaats van ‘die mensen die me onder druk zetten’? 

Allemaal vragen die ik jaren geleden niet positief kon beantwoorden. Ik was kritisch en soms zelf hard voor mezelf, paste me steeds maar aan om anderen te pleasen en ervaarde geen tot weinig zelfcompassie. De weg naar binnen is vaak oncomfortabel en intens. Toch is het leven en spreken van mijn waarheid het enige recept wat nog werkt voor mij. In vriendschappen, in liefdesrelaties, in mijn persoonlijk proces. En wat is die ‘waarheid’ dan? De tantrafilosofie heeft me geholpen om alle twijfels en angsten tegemoet te gaan en met een open hart te voelen. Er bij te blijven als het moeilijk wordt. Door trouw te zijn aan mijn eigen waarheid en in communicatie met anderen uit te spreken waar ik voor sta, eer ik mijn eigen authentieke ik. Als ik vanuit mijn tenen de rauwe, kwetsbare, soms spannende waarheid uitspreek, is het soms nog steeds wennen maar voelt het volledig kloppend, bevrijdend zelfs om mijn eigen natuur te volgen. 

Tantra opent me volledig in het moment, brengt mijn geest tot rust en laat me vanuit mijn lichaamsbewustzijn intieme relaties aangaan. Een gezonde relatie beschrijft de tantra als een relatie waarin je volledig eerlijk bent, alle vooroordelen over de ander loslaat en voelt, hoe werkt dit wat de ander inbrengt voor mij. Ben ik nog authentiek naar mezelf? En waar ontmoeten we elkaar? Het geeft me vrijheid, zorgt dat ik veranderingen kan omarmen en mijn verwachtingen  thuis laat. Een verademing en een nieuwe mindset die ik nooit meer zal verlaten. 

Een relatie wordt in de tantra gezien als de ultieme yoga – een voortdurend en steeds dieper wordend avontuur, soms een rollercoaster en soms een kabbelend beetje, soms ongemakkelijk maar altijd open. Een herontdekking van elkaar, een constant loslaten en een constante herverbinding! Liefde is hier geen toekomstige bestemming of een handig verhaal om aan anderen te vertellen. De liefde leeft. Zoals Eckhart Tolle zegt: relaties zijn er niet om ons gelukkig te maken – want echt geluk zit van binnen. Relaties zijn hier om ons diep bewust te maken. Om ons te breken, om ons te vernederen en om ons daarna weer heel te maken.

Als hooggevoelige vrouw vond ik het vaak heel spannend om me kwetsbaar op te stellen. Als een spons absorbeerde ik de emoties en prikkels van anderen en gaf zo mijn eigen energie weg. Ik dacht dat ik goed kon voelen in mijn lijf. Helaas bleek dat voelen vooral ingegeven door mijn gedachten, van hoofd naar hart. Ik voelde niet of nauwelijks het gebied tussen mijn hart en mijn bekken. Daar zit de gronding in jezelf, je basis, je veiligheid. Door yoga en meditatie, maar vooral door de verdieping naar lichaamsbewustzijn en tantra leerde ik alle emoties die er zijn te verwelkomen met een open hart. Zo hoef ik voor mijn gevoel van veiligheid niet meer een man uit te reiken, in relaties deed ik dat omdat ik niet in mijn eigen lijf kon landen. Nu kan ik mijn eigen veilige bedding zijn, mijn vrouwelijkheid volledig omarmen. Deze transformatie bracht me rust, vertrouwen, vrijheid en heel veel levenskracht.

Ook jij kunt je systeem herprogrammeren vanuit zelfliefde, leren hoe je vanuit het vrouwelijke alles er kan laten zijn. Zonder overigens je mannelijke energie te negeren: het innerlijk vuur is essentieel voor een vrouw om in balans te kunnen zijn. Problemen met je spijsvertering, je immuniteit en ontstekingen worden allemaal in verband gebracht met een disbalans van je derde chakra, het vuurelement. Dit vuur voedt het hart weer. In ons hart voelen we ten diepste alle emoties, maar ook wie we zijn en wat we willen doen in het leven. 

Hoe kun je leren om met een open hart en met lef je gevoelens er te laten zijn? Zodat je jezelf niet meer kleiner maakt of je eigen kracht wegneemt? Helaas kennen we deze patronen maar al te goed. Als kind maakten we situaties mee waarin we ons afgewezen voelden, niet gezien werden. Van onze ouders en de maatschappij kregen we vanuit liefde mee dat we ons best mochten doen om succesvol te zijn en leuk gevonden te worden. En dus beten we nog maar even door, van onze angst weg, ons gekwetste innerlijk kind volledig negerend. En wat gebeurt er dan? Die krimpt ineen. Als (jong)volwassene weet je niet hoe je daarmee om moet gaan en je bestempelt het als zwak, te gevoelig, te kwetsbaar. Om zo het patroon en het afgewezen voelen alleen nog maar dieper in je systeem te prenten. Een vicieuze cirkel wordt het dan.

Pas als je leert om te voelen in je lijf, om vanuit je bekken te voelen dat er pijn is, teleurstelling, maar dat alles er mag zijn, kom je thuis bij jezelf. Kun je echte liefde voor jezelf ervaren. Ook voor je schaduwkanten. Want alleen als je jezelf volledig ziet, in al je kleuren, gedragingen, emoties en patronen, dan kun je aanwezig zijn met een open hart. En merk je dat je kwetsbaarheid je grootste kracht is.